Zondagochtend.
Het wordt een dagje reizen van Brabant naar Zeeland en weer terug. Mijn moeder terugbrengen. Ze is een week geweest, dat was al veel te lang geleden, dat ze hier heeft gelogeerd. Een gezellige week, dat zeker. We doen het snel weer een keer. Het was een week van vertraging, het verschil 55 en 89 jaar is groot wat betreft eten, je klaarmaken, lopen. En dat is goed. Dat verschil merk ik ook op mijn werk. Jongere mensen zijn veel sneller met dingen eigen maken, doorzien eerder. Het is goed. Ben nooit snel geweest, dat zal ook nooit komen. Ik word steeds langzamer. Dat zal wennen.
Wat niet goed went is afscheid nemen.
Vanochtend besefte ik dat ik het afgelopen jaar veel afscheid heb genomen. Heel veel afscheid. Mensen zijn niet overleden. Ze leven allemaal nog. Collega’s. Het koor. De schilderclub. Collega’s zijn gegaan, veel zijn gegaan. Ik heb gewerkt voor Bron-en Contactonderzoek voor GGD, opschalen, afschalen. In het bedrijf waar ik nog steeds werk voor een ander project nu. Vanwege mijn werk kan ik niet meer naar het koor, de schilderclub. In mijn vrijwilligerswerk is veel veranderd. Met veel mensen heb ik nog contact of ik zie hen af en toe. Contacten zijn veranderd. Vooral met collega’s is dat merkbaar. Waar we samen werkten, veel deelden, dat is weg gevallen. Dat vind ik moeilijk. Ik heb in mijn leven veel afscheid genomen. Veel gedaan aan vrijwilligerswerk, werk. Vaak verhuisd. Maar dit jaar is toch een moeilijk jaar merk ik. Waar veel mensen zeiden: Laat 2020 maar snel voorbij gaan, zou ik bijna gaan denken: laat 2021 maar snel voorbij zijn. Al weet ik dat in het leven jaren niet tellen. Dat het gewoon is zoals het is. Zonder jaartelling.
De herinneringen van mijn moeder zijn anders geworden. Ook dat zal steeds meer zo zijn. Veel dingen zijn niet meer belangrijk. Gedoe is helemaal niet belangrijk. Het is zoals het is, hoe allerlei verbanden zijn, maakt niet uit. Iemand is er. Of het je dochter, zoon, kleinkind, vriend, vriendin, collega is. Ze zijn er. Op die momenten dat diegene er is of toch weer in je gedachten komt. Zijn, alleen maar Zijn, zoals het leven is. Meer is er niet.
Donderdag hebben we een bezoek gebracht aan de Boskantse Mariakapel in Wijchen. Prachtige kapel. Het blauw, het licht en zelfs het gastenboek is mooi bekleed met blauwe stof.
