Als mensen ineens minder kunnen, vanwege ouderdom of een ziekte, zeggen we vaak: hij, of zij, is ineens heel hard achteruit gegaan.
Of men zegt: ” Hij, of zij, gaat achteruit.”

Er is wat er is. Als iemand stervend is, is er geen achteruitgang. Iemand kan minder, of ineens niets meer. Het hoort bij ouder worden, bij een ziekte, bij een stervensproces.

Voor naasten is dat heel moeilijk om te zien. Het enige dat je kunt doen is meebewegen. Met wat is. Er kan weer verandering komen. Men kan misschien weer lopen, weer meedoen met activiteiten. De ene dag wel, dan weer dagen soms niet. Het gaat zoals het gaat. Het is fijn voor jouw dierbare als je hierin kunt meebewegen.

Het gaat zoals het gaat. Het is fijn voor jouw dierbare als je hierin kunt meebewegen.

Zo zie ik dat vaker bij mensen. De ene dag zijn ze actief, spelletjes, veel uit bed, televisie kijken. Drie volgende dagen wil men alleen in bed liggen. Of in hun stoel zitten. Liefst zo min mogelijk of heel kort contact. Of zelfs in diepe slaap, niet wakker te krijgen. Mijn moeder liep zelfs ineens weer in polonaise na een paar dagen slapen.

Heel fijn was dat ze in het zorghuis waar zij woonde daarin meebewogen. Ze lieten haar slapen, gaven geen eten als ze dat niet wilde. Dat gaf rust voor ieder. Zijn met wat is.