Mensen met dementie en mensen die sterven. Ze hebben mijn liefde.
Al een paar jaar vroeg ik me af hoe het kwam dat ik over beiden schrijf. Mijn moeder heeft dementie. Ik dacht dat het daar aan lag. Over sterven, daar kreeg ik mee te maken aan het eind van mijn opleiding ritueelbegeleiding. Want ik had verstand van de dood, mensen belden me op met vragen over sterven. Ik had niet het gevoel dat ik verstand had van de dood. We leerden spreken bij uitvaarten, dat wel. Ik had als een van de eersten de richting rituelen bij leven gevolgd. Was wel met de dood bezig geweest, maar vooral was ik gericht op Zijn.
Ineens vanochtend kwam ik erachter wat maakte dat ik over beiden schrijf. Niet alleen omdat ik vooral mensen met dementie begeleid. Ik denk vooral omdat naasten graag willen dat mensen blijven zoals ze zijn.
Bij dementie en bij sterven komt afscheid. Steeds meer afscheid. Mensen veranderen. Je weet dat het echte afscheid nadert. Maar de mens te zien, jullie moeder, vader, broer, zus. En zeker je partner. Deze steeds zien te veranderen is zo moeilijk. Doet jou zo’n pijn. Tien keer dezelfde vraag. Gek word je ervan. Weer niet gekookt. Wat een troep in huis. Die kleren. Je hebt steeds hetzelfde aan. Douche je je wel? Alsof iemand heel dwars is.
Gewoon Samen Zijn, in alle liefde. Dat wens ik iedereen
En eten, en dat wandelingetje, als je stervend bent. Als het heel duidelijk is dat de tumorwaarde wel 100x of meer hoger is dan de vorige keer. Er geen medicijnen meer gegeven worden. Zoals ze zeggen: Uitbehandeld. We kunnen niets meer voor u doen. Dan is warme zorg het fijnst dat er is. Maar toch moet er nog proteïnedrank gegeven worden. O ja, net zoveel als een jaar geleden. Vader is weer beter aan het worden. Zie je dat niet.
Of dat glijzeil zoeken, onregelmatige ademhaling. Iemand is stervend. Huisarts en veel verzorging om de stervende heen. “Waar is een glijzeil. Hij moet verschoond worden.” Met vijven om het bed, stress, vanwege urine die loopt. De laatste adem wordt uitgeblazen. Pffff. Dat vind ik zo erg. Voor iedereen. Vooral voor degene die stervend was. Gelukkig zien naasten het niet. Die hebben daar geen erg in. Omdat ik weet hoe het gaat, gaat me dat zeer zeer aan het hart.
Iemand helemaal om laten lopen, sowieso laten lopen, terwijl dat eigenlijk niet meer gaat. Bouillon in plaats van koffie. Geen sigaretje meer. Alweer beschimmeld eten. Omdat we willen dat onze naaste altijd hetzelfde blijft. Altijd gezond blijft. Altijd bij ons blijft. Dat terwijl jullie dierbare dat echt echt niet meer kan. Accepteren en loslaten, anders vasthouden. Dat is het belangrijkst wat we kunnen doen.
Gewoon Samen Zijn, in alle liefde. Dat wens ik iedereen.
Neem gerust contact op als je vragen hebt. Beter veel vragen dan blijven rondlopen met vragen. https://moniquedhoogerituelelevensbegeleiding.nl/contact/
