Het is een bijzondere tijd. Alles lijkt heel snel te gaan. Polarisering. Oorlogen. Vrouwen die onderdrukt worden. Woningen tekort. En toch. We hebben het heel erg goed. Als je ziet wat voor dak we vaak boven ons hoofd hebben. Een stevig dak. We hebben water, zelfs warm. We hebben het goed. Het is ook wat je wil zien.
Ik ben een ster in andere dingen zien. Verder te kijken dan wat lijkt. Gelukkig, want meestal ben ik een gelukkig mens. Met een heel tevreden gevoel. Ondanks dat mijn leven ook niet altijd leuk is of over rozen gaat. Soms vindt iemand dat hij of zij het zo moeilijk heeft. Ik kan wel zeggen dat hij of zij anders moet kijken. “Ja, jij hebt makkelijk praten.” Als ik vraag wat er dan zo moeilijk is krijg ik veel moeilijke situaties te horen.. En dat is ook zo. Ik begin dan te vertellen wat ik meegemaakt heb of op dat moment meemaak. Dan wordt het stil.
Als je verder kunt kijken dan je kunt zien, als je kunt zien wat er werkelijk is, zal je vaker geluk ervaren.
Hoe ik dan gelukkig kan zijn? Kan stralen, genieten van het leven? Door te kijken naar wat er werkelijk is. Door verder te kijken dan mijn neus is. Door te zien wat mij gelukkig maakt.
Mijn moeder heeft dementie en is er ook zo goed in. Er staat een flat aan de overkant van haar straat, aan de zijkant. En huizen. “Kijk eens! Zie je dat? Je kijkt hier zo ver weg. Zo fijn. Kijk daar, daarachter, daar ligt Terneuzen.” We kijken mee en zeggen dat het mooi is, dat ze heel fijn woont. Al ligt Terneuzen aan de andere kant van de Westerschelde. Het is waar ze is geboren en waar ze graag weer heen zou gaan. Het liefst was ze al in Terneuzen.
Ze geniet ervan, dat ze Terneuzen kan zien liggen. Dat ze heel fijn woont, dat is ook zo. Wij genieten dat ze verder kijkt dan dat er te zien is. Dat zij kan zien wat er werkelijk is. Meer dan lijkt op dat moment. Dat Terneuzen daar niet ligt is niet belangrijk. Dat zij een veilige jeugd heeft gehad daar, dat is wat zij ziet. Dat maakt haar weer voor even gelukkig.
