Overlijden, het gebeurt ons allemaal een keer. Het is zo moeilijk als je je naaste ziet lijden, hij of zij niet meer het bed uit wil. Niet meer dat hapje eten dat zo nodig lijkt.
De arts zegt dat het nog kan helpen. De spieren sterk houden. Eten, we moeten toch niet steeds meer afvallen?
Is het nodig?
Nee, dat hapje is niet nodig. Tenzij je naaste er om vraagt. En spieren sterk houden? Is ook niet nodig. Het lichaam is stervend. Alles wordt minder in omvang. En dat is goed. Anders kunnen we niet overlijden. Als er steeds iets aan de gang wordt gehouden, houden we het sterfproces tegen.
Als die zorg wegvalt kunnen jullie gewoon zijn. Alleen maar echt samen zijn. Dan komen er mooie gesprekken.
Je kunt iemand niet bij je houden door eten te blijven geven of spieren te blijven trainen. Men blijft wel langer, maar het verstoort ook een proces. En wat ook heel belangrijk is, je verstoort je eigen proces. Afscheid nemen is zo moeilijk. Maar als je het over onbelangrijk dingen blijft hebben, hier misschien verschil van mening mee hebt met je dierbare, dan staat dat een mooi contact in de weg.
Als die zorg wegvalt kunnen jullie gewoon zijn. Alleen maar echt samen zijn. Komen er mooie gesprekken. Of als iemand niet meer kan communiceren met woorden, mooie andere manieren van contact.
Verbinding, we hebben het er zo vaak over. Die raken we kwijt als we zorgen voor dingen die niet belangrijk zijn. Als je kennis hebt van het sterfproces krijg je meer echt contact, echt verbinding met elkaar en komen er mooie, bijzondere momenten.
